تحقیر می شدم که تو قدّ جهان شدی ...
با روح بغض کرده ی من مهربان شدی ...
سرما گرفته بود دو دست مرا که تو ...
در این دو قطب یخزده آتشفشان شدی ...
روح مرا سکون غریبی گرفته بود ...
دریا شدی و باد شدی، بادبان شدی ...
تسخیر کرده بود مرا دست های خاک ...
تو آمدی و بال مرا آسمان شدی ...
چیزی نداشتم همه از دست رفته بود ...
اما برای من تو زمین و زمان شدی ...
پس من تمام وسعت خود را دعا شدم ...
شاید تو مستجاب شوی، ناگهان شدی ...

نظرات شما عزیزان:

یه منتظر

ساعت13:36---17 بهمن 1390

[وب سایت]

اگر تنها ترین تنها شوم باز هم خدا هست اوجانشین تمام نداشته های من است

vasa

ساعت11:58---17 بهمن 1390

[وب سایت]

برای تا ابد ماندن باید رفت ،
گاهی به قلب کسی ،
گاهی از قلب کسی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: