لبانک ز شوق گل شاداب توان داشت /

من نوحه سرای گل افسرده خویشم /

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی/

تا داد غمش ره، بر سرا پرده خویشم/

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل /

خون موج زد از بخت بد آورده خویشم/

گویند که: «امید و چه نومید!» ندانند/

من مرثیه خوان وطن مرده خویشم /
( م- امید)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: