تجربیات علمی نشان داده اند که اگر ما اشخاصی را انتخاب کنیم و مغز این
اشخاص را تحت اسکن کامپیوتری قرار بدهیم و از آنها بخواهیم تا به یک شئ
مشخص نگاه کنند نواحی خاصی در مغزشان فعال می شود و اگر از آنها بخواهیم
چشم هایشان را ببندند و در مغز خود همان شئ را تجسم کنند دوباره همان
نواحی یکسان از مغزشان فعال می شود گویی آن تجسم ها واقعی بوده اند.
به همین خاطر دانشمندان به عقب بازگشته اند و این سوال را از خود پرسیده
اند که چه کسی در حال دیدن است؟ آیا مغز می بیند؟ یا این چشم ها هستند که
می بینند؟ و واقعیت چیست؟ آیا واقعیت چیزی است که ما با مغزمان می بینیم
یا یا چشم هایمان؟
و حقیقت این است که مغز اختلاف این دو فرم دیدن را نمی داند. یعنی مغز
نمی تواند فرق بین دیدن محیط و آنچه به یاد می آورد را تشخیص دهد چرا که
در هر دو حالت شبکه های عصبی خاص و ثابتی در مغز فعال می شوند.. پس
واقعیت چیست؟
مغز در هر ثانیه چهارصد میلیارد بیت اطلاعات را پردازش می کند اما ما فقط
از دو هزار بیت اطلاعات آگاه می شویم, فقط درباره محیط, بدنمان و درباره
زمان.
اگر مغز در هر ثانیه چهارصد میلیارد بیت اطلاعات را پردازش می کند و
هشیاری ما فقط روی دو هزار بیت در ثانیه است این بدان معناست که در تمام
اوقات واقعیت در مغز ما اتفاق می افتد حتی وقتی ما مطلع نیستیم باز مغز
اطلاعات را دریافت می کند.
چشم ها مانند عدسی های دوربین هستند اما صفحه ای که ما واقعا می بینیم
صفحه ی پشت مغز است که این صفحه نمایش مغز, کورتکس بصری نامیده می شود که
دقیقا در پشت سر قرار دارد مثل دوربین و فیلم داخل دوربین.
می دانستید مغز چیزی را که می خواهد ببیند را خودش مشخص می کند؟
فرض کنید جلوی یک دوربین قرار گرفته اید این دوربین در حال دیدن چیزهای
زیادی در اطراف شما هست, دوربین می بیند چون هیچ برداشت و قضاوتی ندارد.
تنها فیلمی که در مغز پخش می شود چیزی است که ما قادر به دیدنش باشیم.
بنابراین آیا امکان دارد که چشمان ما یعنی دوربین های ما چیزی بیشتر از
آنچه مغز قادر به دیدنش است و مغز قادر به تصورش هست را ببینند؟!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: