«یک نفر با اسب می آید 

که مردی از تبار روشنی 

سارا نمی داند کدامین روز آدینه 

ولی با بغض می گوید 

که او یک روز می آید»

دلم می گیرد از دلگیری مردان تنهایی

که شب هنگام

سر به زیر افکنده

شرم خالی دستان خود را ،

در کویر مهربانی

چاره می جویند

دلم می گیرد از این سفره های کوچک بی نان

ودستان نحیف کودکی یخ کرده ، بی فرجام

نگاه سرد و رد این هزاران سیلی بر گونه

و از احساس آن مردی که با تردید ، با اندوه

بر روی قامت شب می نویسد:

تا طلوع صبح راهی نیست

خدا را ای عزیزان مقوا فرش و آسمان شولای هم کیشم

با چه کس گویم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: