حمد و سپاس خدایی را سزاست که تیر حتمی قضایش را هیچ سپری نمی شکند و لطف و محبت و هدایتش را هیچ مانعی باز نمی دارد و هیچ آفریده ای به پای شباهت مخلوقات او نمی رسد.

.

.

حهل و نادانی من و عصیان و گستاخی من تو را باز نداشت از اینکه راهنمایی ام کنی به سوی صراط قربتت و موفقم گردانی به آنچه رضا و خوشنودی توست.

.

.

هر گاه که تو را خواندم پاسخم گفتی .
 هر چه از تو خواستم عنایتم فرمودی.
 هرگاه اطاعتت کردم قدردانی و تشکر کردی.
 و هر زمان که شکرت را بر جا آوردم بر نعمت هایم افزودی.
 و اینها همه چیست؟
 جز نعمت تمام و کمال و احسان بی پایان تو؟!

.

.

من کدام یک از نعمت های تو را می توانم بشمارم یا حتی به یاد آورم و به خاطر سپارم؟
 خدایا!الطاف خفیه ات و مهربانی های پنهانی ات بیشتر و پیشتر از نعمتها ی آشکار توست.

.

.

من را آنگونه حیامند کن که گویی حضور عزیزت را احساس می کنم.
خدایا!
 من را با تقوای خودت سعادتمند گردان.
 و با مرکب نافرمانی ات به وادی شقاوت و بد بختی ام مکشان.

.

.

به که واگذارم می کنی؟
 به سوی که می فرستی ام؟
 به سوی آشنایان و نزدیکان؟تا از من ببرند و روی برگردانند.
 یا به سوی غریبان و غریبه گان تا گره در ابرو بیافکنند و مرا از خویش برانند؟
 یا به سوی آنان که ضعف مرا می خواهند و خواری ام را طلب می کنند؟
 من به سوی دیگران دست دراز کنم؟در حالی که خدای من تویی و تویی کارساز و زمامدار من.

.

.

من آنم که بدی کردم ... من آنم که گناه کردم.
 من آنم که به بدی همت گماشتم.
 من آنم که در جهالت غوطه ور شدم.
 من آنم که غفلت کردم.
 من آنم که پیمان بستم و شکستم.
 من آنم که بد عهدی کردم .....
 و ... اکنون باز گشته ام.
 باز آمده ام با کوله باری از گناه و اقرار به گناه.
 پس تو در گذر ای خدای من!
 ببخش ای آنکه گناه بندگان به او زیان نمی رساند.

.

.

اینک من پیش روی توام و در میان دست های تو.
 آقای من!
 بال گسترده و پر شکسته و خوار و دلتنگ و حقیر.
 نه عذری دارم که بیاورم نه توانی که یاری بطلبم.
 نه ریسمانی که بدان بیاویزم.
 و نه دلیل و برهانی که بدان متوسل شوم.
 چه می توانم بکنم؟ وقتی که این کوله بار زشتی و گناه با من است ؟!
انکار؟!
 چگونه و از کجا ممکن است و چه نفعی دارد وقتی که همه ی اعضا و جوارحم به آنچه کرده ام گواهی می دهند

.

.

از خیمه گاه رحمتت بیرونمان مکن.
از آستان مهرت نومیدمان مساز.
 آرزوها و انتظارهایمان را به حرمان مکشان.
 از درگاه خویشت ما را مران.

.

.

خدایا تو کی نبودی که بودنت دلیل بخواهد؟
 تو کی غایب بوده ای که حضورت نشانه بخواهد؟
 تو کی پنهان بوده ای که ظهورت محتاج آیه باشد؟
کور باد چشمی که تو را ناظر خویش نبیند.
 کور باد نگاهی که دیده بانی نگاه تو را درنیابد.
 بسته باد پنجره ای که رو به آفتاب ظهور تو گشوده نشود.
 و زیانکار باد سودای بنده ای که از عشق تو نصیب ندارد.

.

.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: