اول از عین شدم عاشق و تب کرده شبت
دوم از شین شدم شبنم بسته به لبت
سوم از قاف شدم قله سخت قدمت
آخر از هیچ شدم قطره عشق صنمت

منم درویش و کشکولی به دوشم // دلم خواهد ز دستت مِی بنوشم

ندادی جرعــهُ آب حیـاتم // برای دیدن رويا بکوشم

.

.

.

من ماندم و شعر تازه ات را خواندم
صد پنجره اشك برغمت افشاندم
وقتي كه همه به سوي شب مي رفتند
در خط مقدم نگاهت ماندم...

.

.

.

من آواره ترين بي خانمان ام
غم عشق و جنون شد آب و نانم
برايم سفره اشكي مهياست
كه آنرا زير باران مي تكانم...

.

.

.

یک لحظه دلم خواست صدایت بکنم
گردش به حریم با صفایت بکنم
آشوب دلم به من چنین فرمان داد
در سجده بیفتم و دعایت کنم

.

.

.

اندر دل من بدین عیانی که تویی

وز دیده من بدین نهانی که تویی

وصاف ترا وصف نداند کردن

تو خود به صفات خود چنانی که تویی

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از کلام دلنشینت مست و شیدا می‌شوم

با نگاه نازنینت در تو پیدا می‌شوم
هر شب و روز جلوه‌گر در سجده‌گاهم می‌شوی
در حریم ساحل عشق موج دریا می‌شوم

 

بخت از دهان دوست نشانم نمیدهد
دولت خبر ز راز نهانم نمی دهد
از بهر بوسه ای زلبش جان همی دهم
اینم ستاند و آنم نمیدهد ...

.

.

.

قدر چشم های تو را هیچ کس ندانست جز عاشقت

اما خوب میدونم که این عشق هرگز نبوده لایقت

ترسم از روزیست که می خواهی کنی ترک مرا

دست بیداد فلک موجی زند بر قایقت . . .

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در این دور و زمانه دل هر کس دل نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کاسه ی سفالی محبت ها از گل نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نمی دانستم جنس دل ها تمام از سنگ است

واسه قلب شیشه ای جایی در این منزل نیست . . .

.

.

.

چه خوشا بهار مرغی که قفس ندیده باشد
چه خوشا بهار مرغی ز قفس پریده باشد
پر و بال ما بریدند ، در قفس گشودند
چه رها ، چه بسته مرغی که پرش بریده باشند

.

.